Metamorfoz

Yorgunum...
Yaprak az tırtıl çok. Üstelik Çirkinim, bütün tırtıllar gibi. Çok çirkinim.
İçimde taaa yüreğimde bir ses "Rengarenk, dünyalar güzeli bir kelebeği öldürme! Dayan biraz, az kaldı." demese, ah o beni her duyuşumda titreten yumuşacık sesi duymasam tırtıl olmaya daha ne kadar dayanabilirim?
Saatlerce uğraşıp ulaştığım yaprakları hep başka tırtıllar alıyor elimden. Onlarla baş edemiyorum. Geride bıraktıklarını da toplamasam açlıktan öleceğim.
O ses bir kaç dut ağacıyla sınırlı tırtıllar dünyasına ait değil biliyorum. Süt beyazı köpüklü sularıyla çağlayan pınarların sesini, pırıl pırıl güneşli bahçelerin rüzgarını, çiçeklerin kokusunu taşıyor nefesinde. Hissediyorum bunu.
Çevremdeki tırtıllara bakıyorum. Yapraklara çılgınca saldıran tırtıllara... Onlardan biri olmak, onlarla yaprak yeme yarışına girmek utandırıyor beni.
Tüylü, iğrenç vücudumu pürtüklü dallar üzerinde kıvrıla büküle sürüklerken hep o sesi duyuyorum. Onu dinledikçe içerimde bir nokta tutuşuyor. Bırakmak, vazgeçmek üzereyken yeniden, yeniden başlıyorum.
"Gel!" diyor. "Bu tertemiz, bu rengarenk dünya, senin asıl dünyan! Haydi gel!" diyor. "Hazırsın artık, yapabilirsin, uçabilirsin...Ama önce yeni bir kimlik kazanmalısın. Yırt at şu çirkin kabuğu artık!"
Ona inanıyorum.
Kozamı örüyorum.
Yorgunum... Çok yorgunum...Ama durmadan, dinlenmeden çalışıyorum.
Kozamın içindeyim. Hayır kozamın içinde değil, kozamın içindeki tırtılın içinde. Önce tırtılı yeneceğim, sonra kozayı. Her parçamı yeniden oluşturacağım.
Kabuğum yarılıyor.... Kozamı delmeliyim... Korkuyorum.
Tarlaların, suların, bahçelerin üzerinden uçup "Merhaba güzel dünya!" "Merhaba kelebekler!" diyebilecek miyim?
Kendimden utanmadan...



Bu yazıyı zamanında bir kitaptan okumuştum. Kitabın ismini ya da yazarını hatırlamıyorum lakin çok hoşuma gittiği için defterimin birine not etmiştim. Uzun zamandır da o defteri bulamıyordum. Sonunda geçen gün buldum ve paylaşmak istedim. Değişimi isteyen, içerideki asıl kendinden dışardaki kendisini izleyenlere gelsin..:)